O FOTOGRAF !

Ortalama 1 saattir kendi  fotoğrafıma bakıyorum !!! Hayır kendime aşık falan değilim.. Genellikle kendimi beğenmem bile. Ama nedense son çekilen bu fotoğrafa baktığımda hissettiklerimden midir bilinmez ama gözümü alamıyorum. Sanki başka bir insanın fotoğrafına bakıyorum çünkü. Başkasının gözleri bana bakan ve başkasının dinginliğini görüyorum karşımdaki tablodan.

Bu fotoğrafa baktığımda gördüğüm kişi tam olarak olmayı istediğim kişi… Keşke o fotoğraf karesindeki kadar durgun olabilsem her zaman, keşke bu kadar kendime güvenerek gülümseyebilsem içten bir şekilde ve keşke bu kadar net bir şekilde karşımdaki insanın gözlerine bakabilsem. Ve gözlerim mutluluktan bu kadar parlasa her zaman.

Bu hafta sonu ile ilgili yazdığım yazının ardından bu tabloya baktığımda her şeyi daha net hissedebiliyorum. Neden kendimde bir fark olduğu fikrine kapıldığımın resmidir bu fotoğraf.

Diğer tüm fotoğraflarımı inceledim. Birbirlerinden farklı olsa da 1 tanesi dışında hepsinde gülümsemişim. Gözlerimde de bir parlaklık var aslında hepsinde. Ama bu fotoğrafı diğerlerinden ayıran başka bir şey var sanki.  Suratımda hiç makyaj yok, üstümde bir mont, kafamda bir bere ile dağılmış kaşlarım var ortada aslına bakıldığında. Güzel değilim, hatta çocuk gibi çıkmışım. Biraz masum ve öylesine bir poz işte.  Ama bana hissettirdikleri farklı demek ki. Hani “kendi halinin en olgun hali” vardır ya şimdiye kadar gördüğün, işte öyle bir hal var çünkü. Karşımda gördüğüm kişinin ben olmadığımdan çok eminim. Çünkü o kişiye baktığımda kafamda aynen şu izlenimler oluştu.” Sakin, hayatla ilgili acelesi olmayan, kendinden emin, mesafeli ama sıcak, huzurlu, karşıdakinin direk gözlerinin içine bakacak kadar kendine inanan bir kişi var karşımda. Gülümsemesinin tonu o kadar ince ki, ne sırıtıyor, nede öylesine gülümsemiş, Tam ortasında gerçekten mutlu olduğu için ortaya bu poz çıkmış gibi.”

Kısaca bu gün pek bir farklıyım. Dünkü halimden çok etkilendiğim için hala etkisinden çıkamamış gibiyim. Sanki güzel bir film izlemişimde çıktığımda hala suratımda bir gülümseme varmış gibi, sanki uzun zamandır aradığım bir şeyi bulmuşumda acaba onu nerede saklasam diye yer arıyor gibiyim.

Bu halimi hiç kaybetmek istemiyorum. Hani bir kumanda olsa ve bu resimdeki gibi durduruversem modumu. Ve hep aynı modla dolaşsam. Bu modla hayatımın geri kalanını geçirebilsem. Yeniden beynime gereksiz fikirlerin üşüşmesini geciktirmek için çabalıyorum.

Fotoğrafa baktığımda gördüğüm kişi sanki hiç acı görmemiş gibi bakıyor. Sanki hayatı boyunca hep mutluymuş gibi, gözlerinde hiçbir acının izi kalmamış gibi. Aslında küçük bir çocuk gibi bakıyor, hala umudu olan ve her şeyden mutlu olabilen bir kız çocuğu gibi, ama gözlerinin kenarında da bazı çizgiler var. Yaşanmışlıklarının izleri gibi birkaç çizgi,ama bu çizgiler bile genel olarak tabloyu bozamamış işte…

Kısacası bir gün olabileceğim kişiyi bir fotoğraf karesinde gördüm bugün…

C.Y.